و که یک گوشه چشمت غم عالم ببرد
حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد
نیست دیگر به خرابات خرابی چون من
باز خواهی که مــرا سـیل دمادم ببرد
حال آن خسته چه باشد که طبیب ش بزند
زخم و بــر زخــم نمک پاشد و مرهم ببرد
پاکبازی که تو خواهی نفسی بنوازیش
نه عجب باشد اگر صــرفه ز عــالم ببرد
آنکه بر دامن احسان تواش دسترسی ست
به دهان خاکش اگر نــام ز حاتم بــبــرد
عماد خراسانی