باران های آرام

مرگ  تنها دری است 

که تا به تو فکر می کنم باز می شود 

و هر بار بدم می آید از خانه ای که در آن نیستی

و بعد به هر دری می زنم عزرائیل پشتش است 

و بعد

طناب یعنی اتفاقی که نمی افتد را 

به کدام سقف بیاویزم

و تیغ  یعنی این توئی که هنوز در رگ هایم جریان داری

مرگ  چیزی شبیه دست های من است

که حتی با ده انگشت نمی توانند

یک ذره از گرمی دست های تو را نگه دارند 

و چیزی شبیه صدایم

که هر بار دوستت دارم 

تارهای صوتی ام را عنکبوت ها تنیده اند 

و چه انتظار بزرگی است 

اینکه بدانی  پشت هر "دوستت دارم"

چقدر دوستت دارم

اینکه بدانی  چگونه سالهاست

زیر لبخند میانسال مردی می پوسم 

که نمی داند هنوز در رگ های من کسی هست

  و هر روز  جنازه ی تازه ای در من کشف می کند   

  لیلا کردبچه