باران های آرام

قصه گو به نیمه های قصه رسید

کلاغ

توی تاریکی آن دورها  سوسوی چراغی دید

این بار قبل از به سر رسیدن داستان به خونه اش می رسید...

قصه گو از نیمه ی قصه گذشت

کلاغ

خیره به سوسوی دور چراغ

هر چه توان داشت بال زد.

اشک توی چشمهایش جمع شده بود

قصه گو به آخر قصه رسیده بود.

کلاغ تندتر بال زد

بال زد و بال زد...

چراغ که خاموش شد

بغض کلاغ توی تاریکی آسمان ترکید.

قصه گو گفته بود:...!

حسین تولایی

این شعر منو یاد زمانی انداخت که عضو باغچه ی شعر دوچرخه ی همشهری بودم. تو یکی از شماره های دوچرخه چاپ شده بود .دوباره خوندنش منو به دوران نوجوانیم برد.