281
دسـت مـرا بگيــر،
کــه بــاغ نگــاه تــو
چــندان شکــوفــه ريــخت کــه هــوش از ســرم ربــود!
مــن جـاودانــم،
کــه پــرستـوي بــوســه ات
بــر روي مــن دري ز بهــشت خـدا گشــود!
امـا چـه مـي کـني
دلی را،
کـه در بهـشت خـدا هـم
غـريـب بــود؟!
فریدون مشیری
+ نوشته شده در دوشنبه بیست و چهارم بهمن ۱۳۹۰ ساعت توسط بانو
شعر اين سخن لطيف را بيش از هر چيز دوست دارم.